Not Dark Yet

Shadows are falling and I’ve been here all day
It’s too hot to sleep, time is running away
Feel like my soul has turned into steel
I’ve still got the scars that the sun didn’t heal
There’s not even room enough to be anywhere
It’s not dark yet, but it’s getting there
–
I was born here and I’ll die here against my will
I know it looks like I’m moving, but I’m standing still
Every nerve in my body is so vacant and numb
I can’t even remember what it was I came here to get away from
Don’t even hear a murmur of a prayer
It’s not dark yet, but it’s getting there

Dit jaar wordt ik 60…. Toch wel een schokkende ervaring. Ik nader grensovergangen in mijn bestaan. Mijn vader was op deze leeftijd bijna met pensioen. De dingen waar ik op mijn werk mee bezig ben hebben meestal een conceptie, ontwikkel en implementatietijd van zo’n vijf jaar. Mijn zoektocht naar spiritualiteit en onderwijs is dus mijn laatste project op school…? En dan? Natuurlijk vind ik een weg…, maar toch. Niet meer tot de bouwers van deze wereld behoren..

Ik zie mezelf terug in de jonge honden op school; zo was ik 30 jaar geleden. En zij kijken tegen mij aan als ik toen keek naar de ‘oude mannen’…. Ik vind het een lastige ervaring. Over vijf jaar niet meer te mogen werken.. Beginnen aan de laatste fasen van mijn aards bestaan. Inderdaad een bepaald soort donkerheid dringt zich aan mij op. Ik vind mezelf nog volop in de running en ik ben niet cynisch geworden; maar toch.. Alles krijgt een perspectief van ‘eindig’.

Ik zal mezelf dus voor de zoveelste keer opnieuw moeten uitvinden. Die einder in mijn levensloop/’carrière’ en die eindigheid in mijn lichaam en een ‘God in mijn dood’; ik zal een weg daarin moeten zien te vinden. Dit is m.i. de essentie van spiritualiteit: een weg om te gaan vinden. Leefbaarheid op de oudere dag. Iets waar Frits de Lange prachtig over schrijft. Een leefbare dood.

Mississipi
But my heart is not weary, it’s light and it’s free
I’ve got nothin’ but affection for all those who’ve sailed with me

En toch heeft mijn leven inderdaad iets ‘lichts’ gekregen. In de eerste plaats ben ik niet bang meer voor het oordeel van anderen. Wel gevoelig/kwetsbaar maar niet meer bang. Dat heeft mij vrijgemaakt om die dingen te doen waar ik in geloof. Is dat iets van leeftijd? Ik durf te kiezen voor wat ik nog wel doe en wie niet… Pijnlijk maar het geeft wel een goed gevoel van een volwassen focus.

Daarnaast is mijn vertrouwen in God toegenomen. Hoe dat kan weet ik ook niet. Ik heb geen voorstelling van de ‘Highlands’ en toch een gevoel dat ik er met een been in ben. Ik ben niet meer bang voor de dood? Ook dat maakt mijn leven lichter.

En Bob Dylan? Die verwoord dit soort gevoelens prachtig. Steeds als dit soort gedachten rondom ‘eindigheid en hoop door mijn hoofd spelen denk ik aan deze teksten en liedjes… En natuurlijk weet ik dat hij dit niet niet bedoeld heeft. Maar daarom is het ook poëzie. Zij teksten spreken veel meer uit dan ze zeggen.

Highlands

Every day is the same thing out the door
Feel further away then ever before
Some things in life, it gets too late to learn
Well, I’m lost somewhere
I must have made a few bad turns

I see people in the park forgetting their troubles and woes
They’re drinking and dancing, wearing bright-colored clothes
All the young men with their young women looking so good
Well, I’d trade places with any of them
In a minute, if I could
–
The sun is beginning to shine on me
But it’s not like the sun that used to be
The party’s over and there’s less and less to say
I got new eyes
Everything looks far away

Well, my heart’s in the Highlands at the break of day
Over the hills and far away
There’s a way to get there and I’ll figure it out somehow
But I’m already there in my mind
And that’s good enough for now