Beste Rinie,

Nou zeg, je snijdt wel wat aan!

Hetzelfde plaatje dat voor jouw bekering zorgde, heeft mij (ook in mijn studententijd) op forse afstand gezet van de al te rechtlijnige verzoeningsleer: zo kan het dus niet zijn!

Het dichtst kom ik er verstandelijk bij als ik bedenk dat God in Christus de wereld met zichzelf verzoend heeft. God is niet degene die zijn Zoon laat lijden, maar Hij lijdt in Christus zelf. Ik weet dat het een ketterij is (het partripassianisme), maar  volgens mij niet zo’n hele erge.

Het beeld van een God zijn zoon opoffert vanwege zijn eigen woede en gekwetstheid (wat natuurlijk nooit de bedoeling van de orthodoxie is geweest, maar soms lijkt het daar wel erg op!) lijkt me een veel ergere ketterij.

Ik kan me voorstellen dat mijn aardse vader (die al 17 jaar overleden is) een levengevaarlijke actie ondernomen zou kunnen hebben om één van zin kinderen te redden. Andersom met geen mogelijkheid!! Hoeveel te meer dan onze Vader die in de hemel is…

Hartelijke groeten,

Gerrit Heuver