Het oudste model heb ik van mijn hoogleraar klinische pedagogiek in Utrecht prof. R. Lubbers. Hij was hermeneutisch therapeut en gebruikte in zijn college de begrippen personale , interpersonale en wetenschappelijke zingeving. Deze drie ‘werelden’ dienen met elkaar in dialoog te zijn. Hij gebruikte deze drie perspectieven om de de pedagogische situatie te verhelderen en via die Buberiaanse dialoog de levensgemeenschap te herstellen. Waarbij het doel was een leefbare personale werkelijkheid van de ander te herstellen of voor het eerst te creëren. Deze leefbaarheid kon alleen bestaan in een interpersonale dialoog met het bestaan van anderen.

Vertaald naar spiritualiteit betekent dat iedereen in de eerste plaats een personale spiritualiteit kent. Dit is de beleefde/geleefde heel persoonlijke spiritualiteit. Daarin wordt het eigen levensverhaal met zichzelf, de wereld/ander en de ‘goddelijke’ werkelijkheid geleefd.

Op de tweede plaats zijn er de interpersonale spirituele gemeenschappen waarin deze wereld in een vorm van gemeenschappelijke spiritualiteit geleefd. Met haar rituelen, tradities, verhalen en regels. Deze kunnen groot of heel klein zijn.

Op de derde plaats hebben we dan de ‘wetenschappelijke’ spiritualiteit waarin vanuit geemenschappelijk studie de eerste twee worden doordacht.

Belangrijk is nu dat deze drie op een heilzame wijze met elkaar in dialoog horen te zijn en wat mij betreft ten diepte altijd gericht op een leefbare personale spiritualiteit te midden van een een interpersonale geweenschap. Een gedeelde, dialogale wereld; een gedeelde leefbare spiritualiteit.

Als geestelijk begeleider spelen deze alledrie een rol in mijn begeleiding. Waarbij het eerst begrepen worden voor diegene die ik begeleid het startpunt is. Veel interpersonale gemeenschappen hebben echter vaak geen oog/oog voor degenen die in haar groep leven. Veel van de spirituele groepen hebben totalitaire en feodale trekjes. Een boeiend voorbeeld van deze spanningsvelden is het boek ‘Knielen op een bed violen’ van Siebelink.