“Don’t build your life on a mud pile like me” Thomas Merton
Uiteraard heb ik geen idee welk beeld mensen, die mijn website bezoeken, van mij krijgen. Ik wil in ieder geval een poging doen om dat beeld in evenwicht te houden. Als me zonder deze toelichting al een vreselijke man vind hoef je niet verder te lezen.
In de eerste plaats ben ik, in ieder geval voor mijn vrouw en een beetje voor mijn kinderen, bij tijd en wijle een humeurige, nukkige, zeurende en lastige man. Een groot, veeleisend en lastig kind…
Dat heeft o.a. met mijn nervositeit te maken. Ik ben al heel snel van slag en geïrriteerd als dingen ‘anders’ zijn en gaan. Op vakantie gaan is een hel voor mij. Ik ben heel snel gespannen. Een familiekwaal…. Gebrek aan flexibiliteit.
Een laatste debiliserende eigenschap heb ik nog niet in beeld maar heeft te maken met mijn omgaan met vriendschap. Ik heb het afgelopen jaar jaar twee vriendschappen na meer dan 20 jaar beëindigd. En dat terwijl vriendschappen voor mij van levensbelang zijn. Er was teveel boosheid ingeslopen…
Als ik het mooi mag zeggen dan ben ik ‘Hoogsenstief‘ en ‘bipolair’ als het gaat om extravert tegenover introvert (zie ook Susan Cain).
Dankzij mijn leeftijd en ervaring (en mijn gedeeltelijke WAO) kan ik zeggen dat ik inmiddels ook een redelijk positief zelfbeeld heb ontwikkeld. En dat, kan ik zeggen, is een zegen!
29 juli 2012
Rinie,
Onverwacht kwam ik jouw blog tegen op internet. Jouw eerlijkheid over jezelf en het leven, of kan ik zeggen Leven, raken me. Jouw zoeken en het stellen van vragen die anderen niet openlijk durven te uiten, zijn van een openhartigheid, die ik niet vaak tegenkom. Het lijkt erop dat lijden en schoonheid elkaar in jou zichtbaar raken. Het gaat te ver om daar nu verder op in te gaan.
Onze ontmoeting bij Timon en onze latere afspraak in jouw stamcafe in Doesburg staan me nog goed bij. Wat me trof is dat onze harten dicht bij elkaar waren gebleven, terwijl we elkaar na onze navigatortijd al zeker 25 jaar niet meer hadden gesproken. Na dit bezoek stopte het (mail)contact vrij plots. Toen ik een tijd daarna een keer in Doesburg kwam, zag ik het gebouw (oude Rechtbank) waar je met anderen woonde te koop staan. Het lijkt erop dat je ook nu opnieuw ‘verdwenen’ bent.
Hartelijke groet, Leo van Grondelle