Ik weet het nog. Hoe ik onder de indruk was van de wetenschapstheorie van Van Peursen in een boekje uit 1970(pag 24 e.v.). Hij gaf daarin het primaat aan de voor/buiten-wetenschappelijke ervaring/kennis. De, op de praktijk gerichte, dagelijkse ervaringskennis. Die ging vooraf aan de wetenschappelijke kennis en die kennis stond weer ten dienste van de dagelijkse praktijk. Zo; dat relativeert al die ‘wetenschappelijke kennis’. Voor mij gaf dit een gevoel van bevrijding; ik mag eerst luisteren naar mijn ervaring / mijn gedachten….

Bij Kees Waaijman kwam ik deze benadering opnieuw tegen in zijn colleges en Magnum Opus ‘Spiritualiteit’. Centraal in de spiritualiteit staat de ervaring (307,309,383 e.v. 2000); de geleefde spiritualiteit.  Alles daarna is doordenking, reflectie op en, voor zover mogelijk, verheldering van die ervaring; ook hier weer de ‘dagelijkse’ menselijke ervaring. Daar bevindt zich het kruispunt/het heilige snijvlak van het menselijke en goddelijke. In/op die ‘plek’; daar vindt spiritualiteit plaats. Elders spreekt Kees Kaaijman van primordiale spiritualiteit; hier gaat het erom, in de benadering van spiritualiteit, zo diep mogelijk ‘af te dalen’ in die dagelijkse werkelijkheidservaring van die ene mens. Daar bevindt zich dat godmenselijke betrekkingsgebeuren. Als een onvoorstelbare intieme door en door aardse en Goddelijke werkelijkheid.