Begrip dat in veel bijbelvertalingen voorkomt. In het Oude Testament is het meestal de vertaling van het Hebreeuwse woord nefesj.

Via de Septuagint, die het woord 600 van de 755 keer vertaalt met het Griekse woord psyche (geest), komen we dit laatste woord in onze vertalingen van het Nieuwe Testament ook vaak als  ziel tegen. Toch komen we in de bijbel de combinatie ziel en lichaam nauwelijks tegen in de zin waarin het in de christelijke wereld vaak gebruikt wordt. Lichaam en ziel zijn in de bijbel niet twee substanties waaruit de mens bestaat; een  eenheid die bij de dood verbroken wordt en waarbij het lichaam begraven wordt en vergaat, terwijl de ziel naar de hemel gaat. Lichaam en ziel vormen een eenheid. In Genesis 2:7 staat dat God de mens formeerde uit de aardbodem en de levensadem in zijn neus blies. ‘Zo werd de mens tot een levend wezen’ (Hebreeuws: nefesj!). ‘Mijn nefesj’ betekent vaak ‘ik’. De nefesj is ook de zetel van allerlei gevoelens en aandoeningen.

Het Oude Testament weet eigenlijk niet van een nefesj die voortbestaat na het sterven van het lichaam en het Nieuwe Testament kent het woord psyche ook nauwelijks in die betekenis.

Auteur
K. Runia [uit: G. Harinck e.a. (red.), Christelijke Encyclopedie (Kampen 2005)]