Ik was al een keer bezocht. Maar ik durfde nog geen ‘beslissing’ te nemen. Mij was de ‘brugillustratie’ (plaatje is van +/- 1935) uitgelegd en ik hoefde alleen nog maar Jezus in mijn hart te vragen en ik was ‘gered’ van de zekere hel. ‘Volgend jaar misschien’; zei ik. Volgens mij was ik zo bang voor de hel dat ik zelf initiatief heb genomen om op een Johanneskring te gaan; een soort Alpha Cursus ‘avant la lettré’. Ik wilde mij voor mijn volwassen wording bekeren. Niet dat ik niet geloofde.. Integendeel; maar zeker was ik niet. Het moet het najaar van 1972 zijn geweest. Ik kwam met heel mijn hebben en houden bij de student evangelisatie beweging De Navigators terecht(nee toen nog geen studentenvereniging). Youth For Christ was er leuk bij. Ik ging elke dag ‘stille tijd’ houden, kwam op een bijbelkring, ging memoriseren en deed elke week intensief bijbelstudie. In die jaren doorliep je een soort scholingsprogramma waarin je begon als bekeerling (1 jaar) en vervolgens een toewijdingsbeslissing nam om discipel te worden. Na een jaar werd je dan, bij ‘vertoond goed gedrag’, discipel maker. Je werd dan kringleider en ging ’s avonds (ik was serieus en ging wel 2x per week) op bezoek bij nieuwe studenten. Er waren ‘open avonden’ met zang en een serieuze preek. Er was gescheiden meiden- en jongenswerk. Ik was heel serieus; deed alles om mijn ziel en die van anderen te redden. Probeerde zelfs mijn broer te bekeren want hij was mij zeer lief…. Alle conferenties en werk- en trainingskampen deed ik mee. Met mijn reformatorische achtergrond was ik denk ik een ‘modeldiscipel’. Maar het was wel heel hard werken; niets voor niets….

In de zin van de geestelijke weg bij Bernardus van Clairveaux was ik begonnen als ‘slaaf die bang is voor zijn meester’. Alleen was er bij de Navigators niet zoveel perspectief op de weg daarna (je vertrok natuurlijk ook aan het eind van je studie en niet iedereen had die problemen die ik had).

Het werkte niet.. Kwam zelfs in een soort angstpsychose terecht en zocht hulp.. Vond die nog het meest in een theologie die niet zo bij de evangelische/fundamentalistische radicaliteit paste. Intensief pastoraal contact met Rinus Baljeu hielp mij om zonder al te veel angst naar buiten de groep te stappen. Ik kreeg zelfs publiekelijk zijn zegen mee(1978). Ik ben hem daar nog dankbaar voor.

Ik heb er een levenslange vriendschap aan overgehouden en mijn vrouw eigenlijk ook wel een beetje… En de spiritualiteit? Die was typisch amerikaans toen en was gestructureerd als een legeropleiding (de stichter was een marine officier: Dawson Trotman). Als je de geschiedenis leest van de ontwikkeling in Nederland zie je helaas niets terug van de kritiek op het vaak ‘disciplinaire’ leiderschap van o.a. Gert Doornenbal. Nee, openlijke zelfkritiek was er niet; wel omgekeerd. Het was een ‘typisch’ radicale jeugdbeweging. Geestelijke volwassenwording / autonomie werd niet gestimuleerd. Rinus Baljeu in Utrecht was daar wel anders in en nog steeds. Deze week kreeg ik een artikel onder ogen hoe hij tegenwoordig de bijbel leest; nou dat kon toen nog niet. Maar ik vind het mooi Geen ondergeschikte, maar medeschepper (Hoe ik de bijbel lees) De titel gebruikte het Navigatorblad Raster niet. Toch iets te spannend?

En ik? In ieder geval ben ik heel serieus gebleven; maar dat was ik al…. En de evangelische boeken uit die tijd heb ik, op een paar na, allemaal weggedaan.