17 november 1949 Putten                                                                29 februari 2016 Overberg

Wij waren een serietje van drie;
in een serie van tien.
Wim, Henk en ik.
Mijn moeder zei later dat ze toetrok
op de makkelijkste van de drie.
Wim was dat niet.

Wim was anders…

In Muiden nam zijn vader hem mee naar de ijsbaan. Vanuit de verte hoorde hij al de muziek; wereldse muziek. Hij wilde er niet meer heen en dwong zijn vader om terug te gaan.

Wim was anders…

We sliepen in het begin in Rijssen (1962?) met z’n vieren op een kamer en in twee bedden. Wim, Henk, Peter/Hans en ik. Wij hielden van donderjagen maar als het stof was neergedwarreld leerde Wim ons het liedje ‘Lees je bijbel bid elke dag…’. Zelfs in het Duits en Engels. Dat had hij geleerd in Zwitserland.

Wim was anders…

In de rebelse jaren zestig zouden we met z’n drieën oppassen op de laatste drie omdat onze ouders op visite gingen. Mijn vrienden en vriendinnen stonden buiten al klaar. Ze waren de deur nog niet in of Wim stuurde ze weer weg. Dit was niet volgens afspraak…

Wim was anders…

Hij liep anders…
Hij kleedde zich anders…
Hij stemde anders…

Wij vonden hem anders

Driekwart jaar geleden kwam hij op zondag bij ons in Kampen op visite. Hij moest twee keer preken in het kerkje van Zalk. De kerk waar wij in onze kindertijd in ’s Heerenbroek kerkten. Hij zat ongekend op z’n praatstoel. Hij vertelde dat hij op 8 jarige leeftijd daar in de dienst bij ds. Baart(?) een bekerings- & roepingservaring had gehad. Ik vroeg hem of hij zo jong al een vrome ziel had… Toen vertelde hij het verhaal van de ijsbaan in Muiden.

Er was iets anders in Wim geworden.?

Hij vertelde dat hij nog niet zo lang geleden terug was gekomen van een preekbeurt en in de auto naar een prachtig landschap keek met een ondergaande zon…; toen wist hij ‘ik ben bereid’; ik ben wel klaar in dit leven. Er groeide in hem zelfs een verlangen naar de overkant. Er was sprake van een rust en sereniteit…; de sabbatsrust noemde hij dat later in zijn laatste preek. Hij wist toen nog niet dat hij zeer ernstig ziek was. Wel (voor)voelde hij zich zeer kwetsbaar en moe. Zijn rust en godsverlangen verwonderden mij…

Wim was anders aan het worden…

In het laatste half jaar voor zijn dood sprak hij veel over zijn anders zijn. Over het zich een vreemdeling voelen in deze wereld. Hij was er niet meer thuis. Zijn verlangen naar God. Zelfs in zijn favoriete Hervormde Kerk voelde hij zich vaak een vreemdeling. Wim maakte zich druk over geheel andere dingen dan sommige medegelovigen en vakgenoten om hem heen.

Wim was anders…

Ik meen een wending in Wim te hebben gezien. Door toeval maar ook doordat door zijn ziekte de zaken op scherp kwamen te staan nam ik de kans waar om Wim mee te maken in een van de twee sterke punten; zijn preken (de andere was zijn pastoraat?). Er was volgens mij sprake van een verdichting; een groei in ‘een ding is nodig’. Ik vond er in ieder geval sprake van ‘royale prediking’ van ‘ruime genade’. Een inclusieve prediking. Zelfs ik mocht daarin delen…?

Wim was anders geworden…

Dit schreef ik in mijn laatste brief aan hem:

Ik weet dat ik je niet ‘de hemel in mag prijzen’; is ook niet nodig. En als iemand jouw gebreken kent dan ben jij dat zelf. Maar ik wil nog wel een keer tegen je gezegd hebben wat jij in mijn ogen en ervaring door de jaren heen geworden bent.

Een zachtmoedige en milde man.
Een lieve broer.
Een pastor en prediker vol van genade.
Een lieve oer-vader en -opa.

En bij dat alles ook nog eens goed gekleed…

Ja; er zijn messiaanse trekjes in je zichtbaar/ervaarbaar geworden. Nu al; een klein beetje. En ik hoor je nu al mopperen en tegensputteren. Er is veel meer… En het is niet je verdienste. Eens. Maar waar je mee omgaat wordt je mee besmet. Jouw jarenlange innige omgang met God en de Schriften heeft je niet onberoerd gelaten.

Ja; Wim was anders

Tenslotte: Henk verwoorde het prachtig bij een recente ontmoeting met de broers en zussen vlak voor zijn sterven: “Ik hou gewoon van die jongen…”

Wij houden gewoon van Wim. We zijn stiekem zelfs een beetje trots op hem.

“En God zoekt op wat is voorbijgegaan”. Prediker 3: 15b

Extra’s

Een dagboeknotitie van mij

De euvele moed om predikant te worden

= Een interview met Wim bij zijn 25 jarig predikantsjubileum.

Ds Wim

= Een door hemzelf geschreven levensbeschrijving

Wim Altena 1

= In memoriam in de Waarheidsvriend door zijn beste vriend Andries Zoutendijk

N.B. Dit is het laatste wat Wim wil; hij verafschuwde internet… Ik denk zelfs dat hij niet wist dat deze laatste twee stukken op internet terecht waren gekomen.