Maar de depressies en angsten bleven; gingen niet weg. Toen kwam ik een klein boekje tegen over geloof en geestelijke / psychische gezondheid (Opdat zij gezond zijn in het geloof;1963). Een overdenking van Han Fortmann die bij mij insloeg als een bom: mijn psychische gesteld kon mijn geloofsbeleving ernstig corrumperen en de angst voor de hel versterken: dat maakte ik mee! Godsdienst hoorde heilzaam te zijn. ook in psychohygiënische zin(hanfortman). En de katholieke psychiater Anna Terruwe met haar bevestigingsleer: ‘Jij mag zijn wie je nu bent en worden wie nog niet bent. Maar dan wel op jouw tijd en wijze’, was de tweede gelovige benaderingswijze die mij diep raakte.

De meer wetenschappelijke verdieping hiervan vond ik in de studie: ‘Als ziende de Onzienlijke’ van Han Fortmann waarin hij zich verzetten tegen de projectietheorie als oorsprong van de godservaring en een pleidooi hield voor de symboolervaring als helende/integrerende ervaring die hij als norm stelde. Christelijk hoort in de psychische zin gezond te maken en kan dat ook. Vrij maken van neurosen en bevrijden tot de kunst van het liefhebben. Ik vind het nog steeds een inspirerend boek. Overigens ‘desparate’ veel gelezen over die relatie tussen religie en psychische gezondheid in die tijd.

Dit heeft mijn een basiscriterium voor christelijke spiritualiteit aangereikt: ze dient een bron te zijn van (emotionele) gezondheid / heelmaking. In ieder geval niet minder! Maar dat zal niet altijd vanzelf gaan. Dat vraagt kritisch onderscheid! Mijn rol als geestelijk begeleider zie ik dan ook voor een groot deel hierin gelegen: wat doet deze spiritualiteit met deze persoon.

Natuurlijk vond ik dit criterium later terug bij Henri Nouwen, Anslem Grun en bij Thomas Merton (en vele anderen).