De onderwijsraad noemt zijn meeste recente advies “Naar doelmatiger onderwijs”. In dit advies vinden we een aantal hervormingen voor op de werkvloer bij het onderwijzend personeel. Zie: http://www.onderwijsraad.nl. Je gelooft je ogen niet.

• Onderwijs aan groepen van 50 tot 75 leerlingen. Wordt het idee van “In een kleine klas leert men het best” nu vervangen door “Iedereen lekker in een grote ruimte laten keten”? En wat gaat dat kosten? Of gaan we de leerlingen samenproppen in de huidige lokalen?
• Verantwoording afleggen over tijdbesteding dmv tijdschrijven.Nog meer bureaucratie, regelgeving en systeemdwang?  Nog nooit meegemaakt dat tijdschrijven tot enige verbetering leidde. Wel tot tijdverspilling, demotivatie, cynisme en maatregelen die nergens op sloegen. Daarbij komt nog dat uitgerekend van leerkrachten al bij voorbaat veel bekend is over hun tijdbesteding. Als er iets zichtbaar en aantoonbaar is dan is het wel het aantal uren dat ze voor de klas staan.
• Beoordeling door collega’s. Moet je enorm mee uitkijken. Dit vraagt een paar condities waar ik niets over lees.  Eigenwijze professionals moet je koesteren en niet zomaar op elkaar loslaten. Ontaardt maar al te vaak in geruzie en een verbeten sfeer
• Tevredenheidsenquetes onder de leerlingen. Er is door de huidige opzet van het onderwijs al de tendens dat leerlingen terechtkomen in de houding van ontevreden consumenten. Gaan we die houding nu versterken en de leerkrachten die niet goed scoren onder handen nemen? Moet een leraar niet juist durven confronteren? Is het niet juist de kunst dat leerlingen zelf steeds meer de verantwoordelijkheid oppakken voor hun motivatie en hun leerresultaten.

Het hele stuk ademt een sfeer van regelgeving en systeemdwang:bijhouden, registreren, criteria formuleren, brede informatie inwinning, beoordelen van een scala aan prestatie- en evaluatiegegevens over leraarsfunctioneren, aan de hand van de genoemde criteria; vervolg geven aan beoordelingen, ofwel in negatieve zin (aanspreken, begeleiden, bijscholing uitplaatsen, overplaatsen of ontslag) ofwel in positieve zin (belonen, bieden van verdere professionalisering en/of bieden van doorgroeimogelijkheden), (half)jaarlijks in beeld brengen van onderwijsopbrengsten en leraarsfunctioneren, kostengevoelige referentiepunten (benchmarks) op het terrein van onderwijs en personeel (verder) te laten ontwikkelen, scholen te vragen een eigen streefprofiel op te stellen op grond van landelijke referentiepunten.Wie gaan dit allemaal uitzoeken en bijhouden? Dit gaat een fantastische bureaucratie worden. En dan moet er ook nog met de leerkrachten over vergaderd worden. Heeft de onderwijsraad nog nooit van ‘de paarse krokodil’ gehoord?

Conclusie: Dit college is de weg kwijtgeraakt. Opheffen die raad.

Het alternatief ligt voor het oprapen en kost geen cent: Lees de berichten op onderwijsblogs als www.zapgeneratie.nl En vraag aan de onderwijsbonden welke suggesties er onder hun leden leven. Klaar is Kees!

Wat zijn dit overigens voor merkwaardige raden; hoeveel kost dit de belastingbetaler; zijn er nog meer van dit soort wereldvreemde colleges? Je moet er toch niet aan denken dat zo’n club ongestoord zijn gang kan gaan!
Ik zie dit als een symptoom van de bureaucratisering die voortwoekert  in onze organisaties. We balen van al die regeltroep; de kritiek erop neemt alleen maar toe. Maar bestuurders gaan onbekommerd door. Mijn verzuchting in een vorige column “Zijn regelzucht en systeemdwang nog wel te bedwingen?” is  jammer genoeg nog steeds op zijn plaats.