“Het geeft niet; we kunnen het geen van allen” Jetse

Toevallig ken ik Jetse vanaf zijn geboorte; het is mijn neef van de koude kant.Waarom past hij in de collectie? Ik herinner mijn nog de eerste voorstelling van hem(1996?). Het was een project met vrienden en speelde zich af in een van de nieuw opgespoten zand/woongebieden van Almere. Een imposante theatrale voorstellen, ‘De Wachtkamer’ met grootse fysieke elementen. Aan het eind snapte ik er pas iets van; denk ik. Maar hij wist me te raken; wachten(bushalte?) op de dood… Het theater bleek een ‘hole’ te zijn. Vorm en gebeuren maakte je onmiddelijk onderdeel van wat daar gebeurde maar verbond je ook met de werkelijkheid en het verlangen van je eigen leven… en hij was 17 jaar? Volgens mij zei ik toen al dat ik het een fantastische preek vond.

De voorstellingen die ik later meemaakte waren onvergetelijke ervaringen; de absuditeit, de tragiek en de herkenbare onbeholpen wijze van optreden van de figuren in de stukken raken je. Het verlangen en het zooitje wat ze er vervolgens van maken wordt met zeer veel liefde verbeeld… Ik herken mijn spiritualiteit hierin… Welke heb ik gezien? Alleen de titels al zijn ‘proza’. Ontroering met een glimlach; ik mocht willen dat ik zo uit de kerk kwam op zondag… Een theater voorstelling als icoon? Woorden die mij te binnen schieten zijn ‘cartoon’ & karikatuur & (glimlach-)spiegel… Zonder veel woorden…

‘Toe vader, drink!’ 2005

‘Het geheven vingertje‘ 2008

‘Een voorstelling waar hopelijk niets in gebeurd.’ 2005

Welke ik niet heb gezien maar waarbij een foto alleen al mij raakte was ‘De Reuzen’ 2010

Voorstelingen die ik ook gezien heb waren Ergens staat er nu een iglo leeg(2002),   Broeders(2006) en Hoofd(2007); de laatste met een aangrijpend ziekenhuisbezoek? De onzichtbare man. En hier het interview van Jetse met Kunststof(2006).

En een Duitse prijs!

Artemis