Hoe lees ik?

Daarom geachte lezer, wil ik niet als een schrijver tot u spreken, niet als een verteller, niet als een filosoof en ook niet alleen als een vriend: ik wil in zekere zin tot u trachten te spreken als uw eigen zelf. Wie zal zeggen wat dit betekent? Ikzelf weet het niet. Doch als ge wilt luisteren, zullen er dingen gezegd worden die wellicht niet geschreven staan in dit boek. En dit is niet aan mij toe te schrijven, maar aan de Ene die leeft en spreekt in ons beiden

Slot van het voorwoord van Thomas Merton  bij de Japanse vertaling van De Louteringsberg; 1966

Ik lees eigenlijk alleen boeken die dit bij mij doen. Aan de hand van de spirituele schrijver komt hopelijk mijn eigen levensverhaal tot leven. Verleden, heden en toekomst worden herschapen en leefbaar. Als ik met alles in mijn verhaal kan leven en verder kan is het goed. Als het mij ruimte en vitaliteit geeft; mij met de Eeuwige, die er allang was, is en zal zijn, verbindt.. Als het mij hoop geeft temidden van de wanhoop; leven temidden van de dood.. Ja, ik lees als een wanhopige. Ik zoek taal/woorden/beelden/verhalen die mij tot leven wekken. Mijn andere held Bob Dylan beschreef dat prachtig in ‘Red River Shore‘:

Now I heard of a guy who lived a long time ago
A man full of sorrow and strife
That if someone around him died and was dead
He knew how to bring 'em on back to life
Well I don't know what kind of language he used
Or if they do that kind of thing anymore
Sometimes I think nobody ever saw me here at all
Except the girl from the red river shore

Dylan is voor mij ook de man die mijn ziel tot leven wekt. Iets wat hij altijd heeft willen doen met zijn teksten en muziek. Zie dat hier prachtig verwoord in een artikel.