Meerdere vrienden, familieleden en internet contacten reageerden.. Een enkeling wilde zijn reactie niet online… (webschuw of te onaf..). Ik wil het niet weer beter weten, maar wel zeggen wat het met me heeft gedaan. De reacties zijn mij nu ook weer, na herlezen, zeer dierbaar. Dankbaar dat ze wilden reageren. En het persoonlijke en ‘onaffe’ spreekt mij nog meer aan! Zo hoort het te zijn: bescheiden maar toch recht uit het hart gegrepen!

Eigenlijk heb ik maar 1 reactie gehad die zich nog volluit aan het schuld/bloedoffer wil verbinden. Op deze ‘reformatorische’ visie zal ik later apart ingaan. Een ander vertelde dat hij in het pastoraat bij zeer ernstige schuldgevoelens de waarde ervoer van het ‘liefdevolle plaatsvervangende schuldoffer’ van Jezus. De rest had overduidelijk afstand genomen van deze theologisering  van Anselmus zoals je kunt lezen.. Vooral op persoonlijk niveau hadden deze mensen niets met deze kijk. Soms worden daarbij Wiersinga en andere theologen genoemd. Al vroeg in hun opleiding werden ze niet door deze offertheologie geraakt. Zoals je kunt lezen is een enkeling daar zelfs heel uitgesproken in. Maar niemand doet dat op een triomfantelijke manier…

Ik voel daar wel een een bevestiging in van mijn eigen ervaringen maar vraag me dan wel af waarom daarover in de prediking zo weinig expliciet wordt gepraat? Ik ervaar geen stelligheden in de benadering. Dat spreekt mij zeker aan. En ik weet ook van de gevoeligheid van dit onderwerp. Toch hebben volgens mij velen er behoefte aan dat er openlijk over wordt gesproken (of heb ik daar alleen behoefte aan?). Of durft niemand die gedachte openlijk aan?

Dat brengt me bij de tweede gedachte die een van de mensen heel expliciet aangaf: citaat: “weet niet precies wat er voor in de plaats is gekomen. Dat christenen een gekruisigd mens als God aanbidden – daar zit ‘m het Geheim, dat is zo godsongehoord,…”. Men neemt afscheid van een bepaalde theologie maar men is soms expliciet in andere uitleg en een enkeling weet het nog niet. Niemand gooit zomaar iets weg maar bevraagt de bronnen. Ik verheug me op de studie van degene die ik hier citeerde. Wat dan wel? Wat hebben zij toen geloofd; in die tijd..? En wat mogen wij daarin in deze tijd voor onszelf en onze werkelijkheid lezen?

Prachtig om de zoektocht van de verschillende reacties te lezen.. Maar zette het me echt in brand…? Ja ik beschouw mijzelf zeer nadrukkelijk een volgeling van en gelovige in ‘Jezus Christus en die gekruisigd’. Maar wat zegt dat mij? In mijn dagelijkse en existentiële werkelijkheid? Een van hen zei het zo:
“Wat ik hiermee wil zeggen is dat Pasen als drama, theater, liturgie mij op een heel diepe manier aanspreekt, maar al het geredeneer erover bevredigt mij niet.”
Hier hoor ik het zoeken naar ‘beelden die spreken’; dat spreekt me aan maar ik wil toch ook wel theologiseren / uitleg. Uitleg van het leven en sterven van Jezus in relatie tot mijn eigen en ons aller leven. Tenslotte ben ik in ‘die dood gedoopt’. Wie weet zou het mooi zijn als we eens echt met elkaar in gesprek gaan aan ‘de tafel des Heren’. Staande in onze dagelijkse werkelijkheid & in het gevecht tegen de ‘machten’. Om dat ‘ene’. Het Goddelijke Rijk van liefde.

Dit ene

Dit ene heb ik jou gevraagd:
dat ik mag zijn met jou.

Als jij mijn licht bent vrees ik niemand
als jij mijn rots bent sta ik sterk.

Dit ene heb ik jou gevraagd:
dat ik mag zijn van jou.

[naar Psalm 27]