Waarom ben ik zo gefocust op ‘geen wonderen’? Het is inmiddels wel een heel sterke overtuiging….?

1. Ik vermoed een ontwikkeling in het geloven van Jezus waarin Hij tot de conclusie komt dat niet ‘het wonder’ de gelovige maakt maar het ‘ingaan op dat wat is’. Voorbeelden?
> was dat het niet wat hij zei tegen Petrus: ‘je bent bedacht op de verkeerde dingen‘ (Marcus 8)
> niet: ‘Vader, laat dit ogenblik aan mij voorbijgaan?’ Maar hiervoor ben ik juist gekomen. (Joh. 12:27)
> was dat niet zijn focus in de gesprekken met Maria bij het graf van lazerus?
> was dat niet de verwondering van de omstanders: anderen heeft hij genezen…. zichzelf…
> was dat niet het verhaal wat hij vertelde aan de Emausgangers?
> de littekens na zijn dood…

2. De focus van mensen op een genezingswonder stelt werkelijke geloofsverwerking uit en schept een tweede teleurstelling. Mensen willen ‘dat niet’ wat ze hebben en zoeken ‘dat wat ze niet hebben’; de oorzaak van lijden volgens Boeddha. Bron van ondankbaarheid en ontevredenheid.

3. Het focust ook veels te veel op het volmaakte / perfecte / gezonde…; in Jesaja 53 wordt de lijdende knecht geschetst als de de goddelijke presentie? Bij veel heiligen zie je ook veel meer een beweging naar de lijdende toe i.p.v. dat zij ‘als ons’ moeten worden. Gezond en ziek wordt bij Jezus omgekeerd…

4. Als er al wonderbaarlijke genezing plaatsvind (in 0,1% van de gevallen?) dan zijn er nog 99% van de zieke en gewonde mensen die ‘valse hoop’ mee krijgen met een garantie op een teleurstelling in God. Laat mij dan het pastoraat bedrijven voor die mensen in hopeloze situaties waarin geen verbetering te vinden is.

Is dat geen navolging van Jezus? Je kruis opnemen? Maar dan wel als een creatief en hoopvol scheppingswerk? Je bed op je nemen en wandelen met God?