‘Er is in de meditatie/gebed/contemplatie een dynamiek die het essentiële ‘paasritme’ van het christelijke leven volgt, de overgang van dood tot leven in Christus’ 
Thomas Merton Contemplatief gebed pag 30

Heeft mijn christelijke spiritualiteit inmiddels en heel eenvoudige structuur gekregen? Bijna zoiets als het ritme van mijn ademhaling… In-Rust-Uit. Een driedimensionaal gebeuren in een steeds voortgaand proces? Maar elke beschrijving daarbij doet tekort aan de rijkdom daarvan. En ook het ongrijpbare daarvan. Toch doe ik een poging het te beschrijven en misschien zelfs te visualiseren. Wat ik nu ga beschrijven gebeurd in bijna ieder moment. Ieder uur, elke plaats, elke leef-tijd, elke situatie. En elk moment heeft ten diepste dit karakter. Nu-hier-dit. ‘Daar’ gebeurt het.

In de eerste plaats is er het ‘ingaan op dat wat is’ Hier en nu /deze plaats / dit. Gebed, stilte, meditatie, zen, mindfulness en allerlei awareness technieken zijn hulpmiddelen om in te gaan op dat wat is. Kijken, voelen, horen, ruiken, aanraken en ‘stilstaan’ bij het levens zoals het hier en nu is. ‘Hier ben ik‘. Dit heeft de dimensie van schoonheid en verwondering maar ook die van verbijstering en wanhoop. Ik zie mijzelf in mijn naaktheid en armoede maar ook in zijn rijkdom. Hier begint ook de ontmaskering en de radicale vertwijfeling: ik ben machteloos, mede schuldig en ga dood. Ik heb geen controle over mijn leven en deze situatie. Ja ik kan mij hieraan onttrekken via de afleiding en illusie. Als of mijn werkelijkheid niet zo is…. Maar de afgrond blijft. Grondeloos Diep zien / Diep luisteren / Diep gewaarworden noemt Thich Nhat Hanh dat.

De tweede dimensie in mijn perspectief een uiterst vol/rijk maar ook pijnlijk moment. Hier passen woorden als loslaten, sterven, dood, overgave maar ook die van geloof maar dan wel een van niets weten, niets voelen, niets zien. Hier gebeurd de ontwording//omvorming, hier worden we gemaakt, hier worden we ge/herschapen. Dit is de vurige oven, de cel, de loutering, de hel…. Hier moet ik mijzelf, mijn beelden, mijn weten, mijn kunnen volledig prijsgeven. Wie ben ik? Alle zekerheden raak je hier kwijt. De volledige machteloosheid. Hier vind de omvorming plaats. Hier geef ik mijzelf uit handen. Dit is de Nacht…

De derde dimensie is die van opstaan, verdergaan, nieuw leven, geboren worden. Hier worden we gemaakt tot liefde/compassie. Doen. Hier gaat de zon over ons op en vinden we (nieuwe) wegen. Hier zijn de ervaringen van ‘zien soms even’; het is goed. Hier zijn we in de ervaring van opbouw; trust/faith. Hier gaan we doen wat onze hand vind om te doen. Hier vinden we en weten we ons gevonden. Maken we nieuwe stappen keuzes en vinden we grond voor een volgende stap. Niet ‘te groot‘ en niet ‘te klein’.

Voor mij nu heeft elk moment, elke ervaring, elk gebeuren, elke tijd dit karakter. of dat nu gaat om het opstaan (met mijn depressie), het lastige gesprek met mijn vrouw, het einde van een vriendschap, de therapie, mijn leeftijd. Het zijn allemaal gebeurens met die drie dimensies. Zo ‘dramatisch’? Ja, soms heel pijnlijk..; maar het maakt mij ook ontspannen. Ik hoef mijzelf niet te maken; ik ben betrokken in/bij schepping. Ik leef in de zesde dag en mij/ons wacht… Natuurlijk vraagt dit gebeuren om ‘onderscheiding‘; wat is ‘uit God’ en wat is waan/ego/illusie. Daar is de gemeenschap van vrienden/vriendinnen voor. Dat doe je niet alleen.