Ik had al heel lang twee boekjes over Merton bij mijn bed liggen. Eentje van Harrie J.M. Nouwen ‘Bidden om het leven'(’83) en een korte levensbeschrijving van ‘Thomas Merton’ van James Forest. In ’89 had ik ‘Zaadkorrels van contempatie’ (vertaling van New Seeds of Contemplation) al gekocht. Vooral de laatste had ik al meerdere keren herlezen. Wat mij raakte was de zoektocht naar contemplatie en zijn beschrijving van het ‘ware en valse zelf’ en zijn ‘onderscheidende’ kijk op contemplatie. Hij bevrijdde mij van veel kramperigheid. Zijn ‘tot mijn mijn ware zelf’ spreken bevrijdde mij van een ‘onpersoonlijke’ spiritualiteit. Toen ik vervolgens in ’96/’97 vervolgens er achter kwam dat er en ‘Vrienden van‘ club bestond was het hek van de dam. Zij hadden een eigen handel in de Engelstalige boeken van Merton (Amazon was toen nog niet erg bekend..). Een heel nieuwe wereld ging voor me open. In zijn schrijven over contemplatie, vrede maar ook over Zen bracht alles van wat ik gelezen in een vorm van alles omvormende stroomversnelling. Maar dat niet alleen; zijn visie op de Zen, Boeddhisme en de interreligieuze dialoog opende voor mij heel nieuwe perspectieven! De spiritualiteit zoals ik die nu beleef heb ik geheel aan hem te danken; niet meer en niet minder!

Ik ga hier niet alles uileggen maar een paar perspectieven wil ik wel noemen: God als de liefdevolle ‘Hidden Ground of Being’

Christus die misschien dichter bij jou is dan bij mij (18 nov./HGL156)

of je het nou begrijpt of niet, dat Hij in jou aanwezig is, dat Hij leeft in. Hij woont in jou… (25 nov./HGL158)

God als ‘Point Vierge’; zijn zuivere onaantastbare heerlijkheid in ons (4mei/CGB159)

‘Hier is een onuitsprekelijk geheim: het paradijs is overal om ons heen en wij begrijpen het niet. Het is wijd open en wij zien het niet. (29 apr./CGB132)

Die manier van schrijven/denken/kijken raakte mij heel diep. In andere pagina’s en blogs met zijn teksten zie je daar de voorbeelden en effecten van.

“Daarom geachte lezer, wil ik niet als een schrijver tot u spreken, niet als een verteller, niet als een filosoof en ook niet alleen als een vriend: ik wil in zekere zin tot u trachten te spreken als uw eigen zelf. Wie zal zeggen wat dit betekent? Ikzelf weet het niet. Doch als ge wilt luisteren, zullen er dingen gezegd worden die wellicht niet geschreven staan in dit boek. En dit is niet aan mij toe te schrijven, maar aan de Ene die leeft en spreekt in ons beiden.”

slotcitaat uit het voorwoord van Thomas Merton bij de Japanse uitgaven van de ‘Louteringsberg’ / 1966