Een hindoe geleerde die de Ganges rivier bezocht om er zich in te baden, zag een groep familieleden die tegen elkaar aan het schreeuwen waren. Hij wendde zich tot zijn leerlingen glimlachte en vroeg : ‘Waarom schreeuwen deze mensen tegen elkaar als ze boos zijn”? De leerlingen dachten een tijdlang na, toen een van hen zei: “Omdat we onze kalmte verliezen, daarom schreeuwen wij”. “Maar waarom moet je schreeuwen als de andere persoon naast jou staat? Je kan ook hetgeen je wilt zeggen op een zachte manier overbrengen” zei de geleerde. De leerlingen gaven allerlei antwoorden, maar geen enkel antwoord kon de andere leerlingen overtuigen. Uiteindelijk gaf de geleerde de volgende uitleg: “Wanneer twee mensen kwaad zijn op elkaar, ontstaat er een grote afstand tussen de harten. Om die afstand te verkleinen, moeten ze tegen elkaar schreeuwen. Hoe kwader ze zijn, des te meer moeten ze luider schreeuwen om elkaar te kunnen horen, zodat de afstand tussen hen verkleint. Wat gebeurt er als twee mensen elkaar liefhebben? Ze schreeuwen niet tegen elkaar, maar praten heel zachtjes, omdat hun harten nauw met elkaar verbonden zijn. De afstand tussen de harten is heel klein of bestaat niet.”
De geleerde ging verder met zijn uitleg: “Wanneer ze elkaar nog meer liefhebben, wat gebeurt er dan? Dan spreken ze niet, maar fluisteren ze tegen elkaar en daardoor komen ze nog dichter bij elkaar te staan. Uiteindelijk hoeven ze zelfs niet te fluisteren, een blik werpen naar de ander toe volstaat om elkaar te begrijpen. Dit is hoe twee mensen zijn wanneer ze elkaar liefhebben.” Hij keek naar zijn leerlingen en zei: “Dus als jullie discussiëren zorg er dan voor dat jullie harten geen afstand nemen van elkaar. Zeg geen woorden die de afstand nog meer vergroten. Anders zal er nog een dag komen dat de afstand zo groot zal zijn, dat je de weg niet meer zal terugvinden om terug te keren.”