“Tijdens een godsdienstles spreekt de leraar over Gods nieuwe wereld. In de les bevindt zich een dove leerling. De leraar wil het kind bevestigen en zegt: “In Gods nieuwe wereld zul jij kunnen horen.” Het kind protesteert: “Nee, in de nieuwe wereld zal God in gebaren spreken.” (Jacqueline Kool)
Jij wilt niet genezen worden hè…? Nou, op een bepaalde manier niet meer nee…
Jij zwelgt in je lijden…! Wil je met me ruilen? Wil jij die angsten/depressies van me hebben?
En al die genezingen van Jezus dan… Geloof je die niet? … (aarzelend) Het ligt er aan wat je daar dan onder verstaat…
Het lijkt wel een spiritualiteit van de wanhoop.. Ja, zo zou ik het ook zo zeggen… gewan-de hoop…
(dialogen die ik soms echt voer en soms alleen maar in mijn hoofd..)
Alsof ik niet al 50 jaar meedraai in gelovig Nederland… Ja; ik denk dat ik een punt wil en kan maken… Ja ik vind de focus op geluk/succes/genezing van in flinke delen van de christelijke wereld (en daarbuiten!) misleidend en ‘ongezond’. 
Dat geleur van genezingsdienst naar genezingsdienst… Met soms van die verschrikkelijk triviale ‘successen’ zoals het verlengen van benen… Is dat cynisme…? Ik word er inderdaad alleen maar boos van. En dan komt er toch weer een succesverhaal van… Ik zie het zelfs een beetje als een vorm van ‘ziekmakende‘ spiritualiteit.
Nee, mijn spiritualiteit heeft een ander karakter..; niet die van het verzet tegen: deze ziekte/ deze plek/ deze werkelijkheid/ deze gegevenheid/ mezelf/ dit levensverhaal… Maar meer iets van de ‘opstand’ temidden van… Niet een ‘willen hebben wat je niet hebt’: dat andere karakter/die andere man/ die (andere) vrouw/ vakantiehuisje… Meer iets van het unieke/verassende/wonderlijke zien van je eigen werkelijkheid. 
Hetzelfde anders zien. Ogen die gaan ‘zien’; oren die gaan ‘horen’ en dan iets doen: ‘hier ben ik’. Zonder oplossingen… Temidden van.. Ja een spiritualiteit van de wan-hoop. Midden in de dood staan we in het leven… God is hier en nu; en ik heb het niet geweten/gezien… Aan deze plaats en niet ergens anders! (Natuurlijk is die bovenstaande ambivalentie mij niet vreemd..: jonger/ slanker/ vrienden../ soms een andere vrouw..)
Gun ik die mensen dan niet…? Zie ik dat verschrikkelijke lijden dan niet? Juist omdat ik dat zie en weet dat veel niet ‘opgelost’ wordt; veel niet ‘verbetert’.. Is er een heilige van de hopeloze gevallen? ‘Zichzelf verlossen kan hij niet…‘ Is dat nou juist Jezus niet? Maar dan niet als de oplosser…(Dietrich Bonhoeffer) maar wel volluit handelend, levend en liefhebbend.
Ik ben op zoek naar een verwoording en verbeelding van een kwetsbare christelijke spiritualiteit waar je niets aan hebt. Een spiritualiteit waarmee je ‘op kunt gaan staan’ zonder je rolstoel kwijt te raken. Een leefbaarheid in onleefbare situaties. Geen vervreemding van mijn realiteit maar juist er een van vruchtbaarheid van de onvruchtbaarheid. 
De moed vinden om te zijn waar je niet kunt zijn; om te gaan waar je niet kunt gaan. Tsja; je zult daar maar zitten.. Maar dan toch: in verbinding met… dat wat is. Moed vinden om in te gaan op dat wat is! De nacht / de ‘godverlatenheid‘. Zou dat dan niet de navolging van Christus zijn? Christelijke spiritualiteit begint daar waar je bent en niet ‘straks’ of ‘als.. dan..’ Het is leren leven met dat wat is.., je laten raken en dan verder. Verbinding en dynamiek… Compassie; daar gebeurt iets.. Ook met jezelf…
God woont in de Focke Simonszstraat
Ik hoorde het van een zeereerwaarde
en hoogbejaarde dominee:
de Here wou met onze aarde
niet één dag langer meer in zee.
Al zouden wij Hem overstelpen
met eredienst en dankgebed,
het zou geen ene moer meer helpen:
er werd een punt achter gezet.
Maar zie daar was diezelfde morgen
zo’n rotjoch in de grote stad
een doodziek duiffie aan ’t verzorgen
dat-ie op straat gevonden had.
“Kristus”, wat mot je dan? Wat wil je?
Ja, kijk me maar es effe an.
Godsallejeisis, beest wat tril je.
Leg nou toch effe rustig, man.”
Toen heeft de Heer Zijn toorn bedwongen,
want Hij kreeg schik in het geval.
Hij spaarde dus de kleine jongen,
de zieke duif en het heelal.
Rinie Altena 
Pingback: Lijden, eten, God…Geneen Roth en Asha | Rinie Altena
Pingback: ‘Most of the time’; Leven met wanhoop | Rinie Altena
Moeilijk, moeilijk. Afgelopen vakantie in kringen van gebedsgenezing. Daar een film gezien: ‘Letters to heaven’. Jongetje krijgt kanker, schrijft brieven naar God, inspireert mensen om zich heen, moeder is ook nog boos op God, jongetje overlijdt. Tot dan toe prima. Maar dan worden allerlei foto’s getoond van mensen (Amerikanen -want Amerikaanse film) die kanker hadden (een enkele heeft nog kanker) en genezen zijn. Naast de foto’s teksten waarin al deze mensen hun dankbaarheid tot God uitspreken want er is veel voor hen gebeden en God heeft hen genezen. Dat maakte mij zo verdrietig en boos. Verdrietig om al die mensen die niet beter worden; boos om de manipulatie van de kijkers die na zo’n film vatbaar zijn.
Wat mij betreft moet elk verhaal (welk verhaal dan ook: genezen of niet genezen) op zichzelf blijven staan en niet verklaard worden.
Het enige dat ik nu kan zeggen is dat God er bij is/was en zelfs dat aarzelend.
Wat ik de laatste tijd begrijp van dit soort campagnes is dat ze de ‘missers’ meenemen maar de focus blijft dezelfde; lichamelijke genezing. Maar als er een campagne komt voor ‘vetverwijdering’ dan ga ik misschien wel…. Mij blijft het boos maken. Bij nader onderzoek zakken veel van deze verhalen ook nog eens door het ijs….(Joke Saane)
Maar laat ik beginnen bij je moeilijk.. moeilijk.. Wat bedoel je daar mee?
Wees je bewust dat iedereen kan meelezen. Antwoord anders persoonlijk…
Zie ook Suurmond in de Trouw van vandaag:
In een stripverhaal gaan de buren, de figuranten dood, niet de held.
Werkelijk leven is leven in de werkelijkheid. We moeten gestript worden van ons stripverhaal. Dit vereist dat ons overlevingsinstinct met zijn fantasieën niet langer domineert, wat een fundamentele verschuiving inhoudt. De eens gewelddadige apostel Paulus benoemt het zo: niet ik, maar Christus leeft in mij. De schellen waren hem van de ogen ge- vallen en hij zag de wereld nieuw: ‘God alles in allen’. Dat maakt elk mens speciaal.
Van dood en verderf zaaiende held in zijn eigen stripverhaal, werd Paulus dienaar van de Werkelijkheid en een belangrijke bron van onze beschaving.
Is dit niet wonderlijk genoeg; willen we meer dan dit? Bij jou kan ik me daar nog wel wat bij voorstellen…
Wat een trieste posting. Niet blij kunnen zijn en zelfs boos worden op/over mensen die genezen. Niet in staat zijn door die Amerikaanse culturele uiting heen te prikken. Blijkbaar zijn we in Nederland dus inderdaad helemaal niet zo tolerant en multiculti als velen ons willen doen geloven.
Jacqueline Kool zit er ook zo heerlijk naast. De Bijbel, toch hopelijk hier wel de basis van ons christelijk geloof, beloofd duidelijk dat er geen ziekte, pijn en lijden meer zal zijn. Daar concludeer ik uit dat al onze ledematen zullen functioneren en de schepping weer heel gemaakt zal worden.
Jacqueline maakt een postmodern portret van een Almachtig God en doet alsof Hij Zich aan onze beperkingen en tekortkomingen aan zou passen in plaats van andersom! Daarmee doet ze God schromelijk te kort! Het klinkt vroom, politiek correct en postmodern, maar het is inderdaad een spiritualiteit waar je niets aan hebt!
Staand’ op de beloften
van mijn Heer en God,
ga ik moedig voorwaarts onder hoon en spot.
Bergen zullen wank’len,
maar Gods woord houdt stand,
veil’ge gids naar ’t hemels vaderland!
Refrein:
Glorie, glorie!
Nimmer kan het eeuwig woord
des Heren falen!
Glorie, glorie!
‘k Sta vast op de beloften van mijn God!
Staand’ op de beloften
van mijn Heer en God,
weet ik in zijn hand geborgen
gans mijn lot.
Glorie en aanbidding
zij mijn dierb’re Heer,
zijn beloften falen nimmermeer.
Refrein:
Glorie, glorie!
Nimmer kan het eeuwig woord
des Heren falen!
Glorie, glorie!
‘k Sta vast op de beloften van mijn God!
Staand’ op de beloften
van mijn Heer en God,
vind ik in zijn Woord
mijn hoogste zielsgenot.
Zijn beloften zijn, o welk een zaligheid,
ja en amen, tot in eeuwigheid!
Refrein:
Glorie, glorie!
Nimmer kan het eeuwig woord
des Heren falen!
Glorie, glorie!
‘k Sta vast op de beloften van mijn God!
Staand’ op de beloften
van mijn Heer en God,
onderhoud ik vast en moedig zijn gebod.
Rustend in mijn Jezus als mijn al in al,
vrees ik voor geen tegenspoed of val.
Refrein:
Glorie, glorie!
Nimmer kan het eeuwig woord
des Heren falen!
Glorie, glorie!
‘k Sta vast op de beloften van mijn God!
1. Boos ben ik op de ‘aanbieders’ niet op de mensen die er iets aan hebben; zij zetten m.i. de mensen op het ‘verkeerde spirituele been’
2. Jacqueline Kool zit inderdaad…..
http://www.rodeloper.net/jkool.htm
Pingback: Ik hou niet van ‘succes’verhalen en ‘genezingen’ | Rinie Altena
Pingback: ‘Most of the time’; Maar soms is er de wanhoop. | Rinie Altena
Pingback: Lijden, eten, God…Geneen Roth en Asha | Rinie Altena