29 augustus; “Gewoon lief zijn voor elkaar…” Mieke

Een indrukwekkende begrafenis; heel veel mensen en 5 zeer lieve toespraken van haar kinderen. Met een prachtig gezongen ‘Bist du bei mir‘ en Ave Maria. (en nog veel meer natuurlijk…). Vandaag 12 september staat er een mooie necrologie van haar in Trouw. Een prachtige rubriek; maar ook hier weer de vraag hoe je recht doet aan de lichte en donkere; de mooie en de lastige kanten van mensen. Ik weet het niet; want wie zou die dan moeten schrijven?

In Memoriam

Geboren: 11 december 1951, Amsterdam
Overleden: 23 augustus 2011, Bussum

De volgende tekst is geschreven  door de directeur van mijn school.

Precies 25 jaar heeft Mieke haar talenten en daadkracht ingezet op de CAH. In totaal heeft ze zelfs 40 jaar onderwijs verzorgd. Duizenden, vooral jongeren, heeft ze inzicht gegeven in hun talenten en ondersteund bij hun maatschappelijke ontwikkeling. Ze was, zo vertelde ze enkele weken geleden, nog lang niet uitgedoceerd, integendeel. Nog boordevol motivatie en ambitie. Wat voelt het dan onwerkelijk om een In Memoriam te schrijven, omdat haar stem zo plotseling is verstomd en haar levensvuur zo ruw is gedoofd.

Deze korte terugblik is mijns inziens treffend als het de twee kwaliteiten naar voren laat komen die het leven en in het bijzonder het onderwijs van Mieke zo kenmerkten, namelijk openhartig en principieel. De afgelopen jaren heeft ze op persoonlijke titel twee (uiteenlopende) boekjes geschreven waarin de openhartige, maar ook eigenzinnige en humorvolle schrijfstijl opvallen. Mieke schreef echter de boekjes vooral om de leefstijl aan de orde te stellen. Mensen uit te dagen om zelfbewust in het leven te staan. Ze was een practicus. Dikwijls confronterend, voor sommigen ook wel eens moraliserend en weinig genuanceerd.

Openhartig

Het onderwijs van Mieke was voor studenten intrigerend en geloofwaardig, omdat ze de problematiek van gebrek aan zelfvertrouwen, een onduidelijk zelfbeeld en een verlammend gevoel van minderwaardigheid zelf in haar eigen leven zo dikwijls had doorworsteld. En ook op latere leeftijd nog steeds met vallen en opstaan trotseerde. “Schaam je niet voor je tekortkomingen, leer van je fouten en onderschat je eigen talenten niet!”

Met een flinke dosis humor wist ze diverse taboes aan de orde te stellen en haar openhartigheid en eerlijke benadering werkten vaak aanstekelijk. Vele studenten zullen zich de interactieve lessen van Mieke herinneren vanwege het buitengewone openhartige en persoonlijke karakter.

Principieel

Mieke heeft in haar leven uitgedragen hoe belangrijk het is om vaste waarden en normen in je leven te hebben. Ze geven houvast in moeilijke tijden, ondanks dat je dikwijls niet begrepen wordt en/of voor ouderwets wordt uitgemaakt. Mieke was radicaal en standvastig in haar meningen en daarom was collegiale samenwerking niet altijd even gemakkelijk. Mieke kon heel goed een andere zienswijze of benadering accepteren, maar voelde zich niet gedrongen om een compromis te zoeken. Als ‘verklaring’ schrijft ze in haar boekje “Beter dat ik niet rij” dat ze aan het “ziende blind”-syndroom lijdt en daardoor het gevoel voor details en omgeving behoorlijk mist. Met als gevolg een gevaar in bijvoorbeeld verkeer, sport of teamwerk.

Toen in de zomervakantie de diagnose van kanker werd vastgesteld, bleef ze tot het laatst strijdbaar en kiezen voor het leven. Kon God ook niet in haar leven een wonder verrichten? Haar leven kon toch nog zoveel betekenen voor haar man, kinderen en kleinkinderen, voor studenten en werknemers die zich als verantwoordelijk mens willen ontwikkelen.

Tussen leven en dood is echter geen compromis mogelijk en ogenschijnlijk heeft de dood gezegevierd. Miekes rotsvaste geloof was echter dat in Christus de dood is overwonnen en dat haar leven geborgen is in Gods Hand. Nodigt zelfs het sterven van Mieke ons allen niet uit om ook principieel voor het Leven te kiezen?

Wim van de Weg (augustus 2011/ directeur CAH)

P.S. En ik? In het bovenstaande kan ik mij geheel vinden. Onze school is een ‘fenomeen’ en markant/kleurrijk persoon kwijt en dat is heel jammer. En Bernard een lieve partner en de kinderen een kanjer van een moeder. Mensen hingen aan haar lippen tijdens haar trainingen. Altijd goede evaluaties is een hele prestatie in het onderwijs. Ik denk dat we wel tien jaar op een kamer hebben gezeten. Eerlijk is eerlijk; onze samenwerking was er niet een zonder haken en ogen maar dat hebben wij beiden altijd heel vervelend gevonden. Ze schreef in haar vrije tijd columns. Twee boekjes waren inmiddels gepubliceerd:
Wees blij dat ik niet rij
Over seks en relaties