Het zat eraan te komen? Twee vorige blogs waren al voorboden? De een heb ik onder privé moeten zetten en de andere gaf ook al commentaar; te persoonlijk (Monique Samuel over Facebook). Ik had de mensen uit mijn directe omgeving er herkenbaar in betrokken. Ik heb aan mijn ‘categorieën’ het fenomeen (te) persoonlijk toegevoegd. Dit alles in mijn zoektocht naar eerlijkheid en openheid. In dit blog schrijf ik hopelijk echt alleen over mijzelf…
Echt verdwaald ben ik nu. Het komt heel langzaam; bijna ongemerkt. Het is geen tsunami; hoewel het eindresultaat hetzelfde is. Nee het sluipt er langzaam in. Een soort kanker op het gebied van emoties. Emotionele wildgroei. Een groeiende ontstemming met, op den duur, overduidelijke effecten. Een mengeling van gedrag en emoties die ik in een paar alinea’s zal proberen te beschrijven.
>>>
Een belangrijk aspect is de mengeling van verlangen naar contact en een overduidelijke destructieve neiging tot isolement. Ik denk vaak aan mijn (mogelijke) vrienden en volgens mij geef ik signalen in de vorm van een uitnodiging.. Maar ze reageren niet. Ik weet echter niet eens of ik wel een duidelijk appel doe op mijn omgeving. Ik ‘zie’ mezelf eerder iets doen wat de omgeving afschrikt? Het is in ieder geval heel ingewikkeld. Het beeld wat in mijn hoofd naar voren komt is ‘melaatsheid’. Je wordt onaanraakbaar. Gevaarlijk? Besmettelijk? Schrikdraad? Het is overduidelijk dat ik mij terugtrek en dat mijn omgeving niet graag doorzet als het gaat om toenadering. Met als eindresultaat een vereenzaming vol zelf beklag: niemand zoekt mij op / niemand wil mij… Ik vermoed zelfs irritatie in mijn omgeving.
Ik denk zelfs dat er sprake is van een ‘blend’ van angst voor mezelf en zelfhaat; van ‘agressie’ tegen mezelf. Ik weet ook niet precies waarom woorden als ‘beterschap’ en ‘sterkte’ niet aan mijn behoefte voldoen. Een ‘line’ van Dylan schiet dan door mij heen; maar of dat terecht is?
Can’t recall a useful thing you ever did for me
’Cept pat me on the back one time when I was on my knees
>>>
En dan is er het dagelijkse gedrag. Een fysieke zwaarte komt over je. Moe opstaan en zo vroeg mogelijk naar bed gaan; en dat terwijl je zo’n 10 uur geslapen hebt. Je niet kunnen concentreren. Niet kunnen lezen; en dat is heel erg voor mij!!! Niet gaan sporten… Het vermijden van alles wat je ‘moet doen’.
Alles wordt geïnfecteerd; je denken, je voelen, je willen, je doen en zelfs je lichaam. Het is alsof er door/in alle dimensies van mijn zijn een vergiftiging/vernietiging sluipt. Een verzuurde stroperigheid die zich in alles wortelt en heel gestaag je hele gestel van zijn innerlijk vormgevende structuren berooft. Niets blijft hetzelfde. Tijd voor nieuwe medicijnen?
>>>
In de waan laten
Hij was gedwongen opgenomen. Omdat hij psychotisch zou zijn. Terwijl hij zo helder was als maar kon en op schitterende ideeën was gekomen. Maar hij stuitte op onbegrip. Hij had zich tegen het onrecht van opname en de diagnose verzet. Uren had hij gepraat om de arts en de verpleegkundigen tot ander inzicht te brengen. Maar hij geeft het op: ‘Ik laat ze nu maar in de waan.’
(Uit: ‘Maar mensen gaan voorbij’ van Hans Mondeel / Een absolute aanrader..)
Dit is misschien wel het moeilijkste aspect van een stemmingsstoornis. Is er een ruimte in jezelf die de dagelijkse waan overstijgt? Is er een zuiver denken/voelen/willen die er wel kan en mag zijn? Ja, er is een Zelf wat niet alleen van mezelf is, maar hoe kan ik in verbinding komen met die ruimte/openheid.
Natuurlijk weet ik van en heb ik ervaring met het gebruik van medicijnen. Ik weet nog dat ik na een paar weken Buspar voor het eerst de verkleurende bomen zag en niet meer aan het denken was.. Nu heb ik nieuwe medicijnen nodig omdat de vorige zijn uitgewerkt is alles van zijn plek. Ik kan de verbindingen niet meer vinden. Alle wegen van mijn hersenen zijn ‘van het pad’. Ik kan de plek niet meer vinden…
Het is voor jezelf bijna onmogelijk die ‘grensovergangen’ tussen depressie, ‘werkelijkheid’ en de alles dragende en doordesemende leefruimte van de ziel te blijven onderscheiden. En dan heb ik het er nog niet eens over hoe moeilijk het vervolgens is naar de juiste plekken toe te gaan. De woorden, verhalen en beelden in God die de nacht leefbaar maken.
Thomas Merton is voor mij zo’n ingang. Mijn lieve vrouw heeft dit beeld ooit voor mij geschilderd in de vorm van een groot donker veld met daarin twee ‘scheuren’ in de vorm van een kruis. Het kreeg de titel ‘ het duister is mij licht genoeg’. Indrukwekkend.
In ieder geval ga ik voorlopig op zoek naar de juiste medicijnen. En mijn cadeau voor mijn verjaardag weet ik nu ook. Het bronzen kruis van Thomas Merton.
Rinie Altena 
Pingback: Depressie 4 | Rinie Altena
Al verrast ook mij dit niet na lezing van je laatste stukken, toch blijft het inslaan, als de bliksem in een van de door jou in het volgende stuk genoemde bomen. Maar het schijnt dat die, verkoold en wel, nogal wat nieuw leven voortbrengen, dus ik hoop dat na enige bezinning hierover, er wat licht over je gevoelens te schijnen valt. Vreemd genoeg herken ik bij mezelf de laatste tijd bepaalde verschijnselen als teveel slapen en moe opstaan, verlangen naar meer contact en juist je afkeren van de mensen om je heen, maar ik ervaar ze (hoewel ik je broer ben en dus geïnfecteerd met het zelfde duistere verleden) vooralsnog als begeleidende verschijnselen van een omslag in mijn leven die juist als gelukkig kan worden omschreven, maar me wel schijnt te isoleren van waar ik voorheen me in bewoog. Kortom, ik hoop dat je dit aangrijpt als iets waarmee je verandering kunt brengen in iets dat blijkbaar daarom smeekte. En wat betreft het vragen om reactie vanuit je omgeving, de roepende in de woestijn is het die, als we de grote boeken mogen geloven, de visioenen krijgt van iets nieuws, maar ook ik word wel eens moe van mijn eigen omtrekkende bewegingen, als die van een hyena, wanneer ik wil naderen tot iets dat ik nodig heb. Dan herinner ik me aan hoe ik vroeger nooit kreeg waarom ik vroeg, heen moest naar waar ik niet wilde, en toch, toen ik me onttrok aan degenen die me een steen gaven als ik brood zocht, ik op mijn weg liefde begon te ontmoeten. Die grijns van een hyena kan soms mensen op de vlucht doen slaan… gelukkig zijn we niet echt hyena’s, al hebben ze ons dat willen laten geloven. We zijn godenzonen. Laten we dan ook wandelen als godenzonen. Die vinden nog eens wat op hun weg, al is het een omgevallen boom. En laten we elkaar zien!
Deze ‘boom’ omhels ik wel en graag! Bedankt
Een heel bijzonder en open verhaal. Herkenbaar. Bij mij duurt het altijd een poos voordat ik aan de bel trek om contact te willen, maar ik doe het toch, omdat ik weet dat het helpt. Niet alles helpt, maar dat mensen het weten, is voor mij vaak al genoeg. Dat je niet alleen met je gevoelens zit. Ik schrijf als ik contact wil als het niet goed met me gaat, dat ik ook anders kan reageren dan men verwacht, maar dat ze daar niet van moeten schrikken. Ik heb gemerkt dat je door openheid mensen helpt om met je om te gaan, met je beperkingen (ik heb een psychiatrische aandoening). Voor mij zijn de boeken van Simone Pacot heel goed geweest. Zij verbindt geloof en psychologie op een heel goede manier met elkaar en gaat moeilijke vragen en onderwerpen niet uit de weg.
Ook het verhaal van je broer vind ik heel bijzonder en open. Mooi om dat zo te lezen, bijna om jaloers op te worden. Koester dit en je zult gekoesterd worden!
Lieve Wietske,
Bedankt voor je lieve en open reactie! Het ontroerde me!! Je bent een mooi en goed mens!
Ik ben al drie keer opnieuw begonnen, maar het komt er dus gewoon op neer dat ik het heel rot voor je vind dat je je in dit zware weer bevindt. Liefs van Joyce
Mijn zoon maakte mij attent op het onderstaande bericht op Facebook.
Roald:
In de media verscheen het verschrikkelijke nieuws dat Rick Warren’s zoon afgelopen weekend zelfmoord pleegde na jarenlange depressie. Wellicht een goed moment om dit onderwerp bespreekbaar te maken?
Christen zijn met depressies en hoe de kerk daar mee omgaat:
‘Zelf ben ik enkele jaren flink depressief geweest en gemerkt hoe onwennig mensen daarmee om konden gaan. Er werden me vanuit goede bedoelingen allerlei short-cuts aangeboden in verschillende soorten en maten.
Na een lange periode begon ik me af te vragen of t er in eerste instantie wel acceptatie voor is.
De goedbedoelde gebeden en adviezen gaven me eerder het gevoel dat mensen me uit het proces wilden trekken. Een enkeling durfde het aan om me in het proces te laten, zonder een welgemeende oplossing aan te dragen. In die periode heb ik gemerkt hoe krachtig het is als mensen durven het lijden te accepteren, en wat voor moois er gebeurd: Er onstaat vertrouwen dat je het aankan, geloof vanuit de ander krijgt vorm in jou.
Inmiddels gaat het beter met me en heb ik draagkracht ontwikkeld voor de depressies. Hoe? Niet langer een fix te vinden in aanbiddingsmuziek, bidden in tongen en fantastisch geloof, maar bij ging het door langzaam maar zeker houvast te vinden in vriendschappen en in laag tempo het lijden in mezelf en anderen te accepteren.
Achteraf kijk ik terug naar een periode van depressie en merk ik dat de kerk een te makkelijk antwoord had die voor mij natuurlijk extreem aantrekkelijk was: God haalt je uit de put. Uiteindelijk ben ik blij dat er mensen met me in de put wilden zitten.
Bijzonder dat de mensen met de grootste geloofsuitspraken het minste durf hadden om naast me te staan.’
In een onbeschrijflijke zware depressie schreef ik ‘Barstensvol’ op zoek naar bescherming en begrip: http://www.facebook.com/l/tAQHYGVteAQHZjMQ-6P5360jF1yYjRoxHBzHIN8eG12lRdA/roald.bandcamp.com/track/barstensvol
Hoe kunnen we er in Jezus lichaam, mensen met depressie en andere geestelijke aandoeningen, omarmen?
Lees hier: “Christenen, doorbreek de schaamte van depressie en duisternis”
http://www.staatgeschreven.nl/2013/04/09/rick-warrens-zoon-christenen-doorbreek-de-schaamte-van-depressie-en-duisternis/?utm_source=StaatGeschreven&utm_medium=status&utm_campaign=FacebookSG
Als je lange tijd depressie hebt en/of je gewoon altijd moe of lui voelt moet je eens aan een docter vragen of hij je wil laten testen op een te kort van B12. Als je een tekort hebt zou dat heel veel verklaren. Er vaar dit niet negatieve ik probeer alleen te helpen
Pingback: In therapie | Rinie Altena
Pingback: Geen depressie, geen angststoornis maar hechting was en is mijn probleem? | Rinie Altena
Pingback: Depressie 4 | Rinie Altena
Pingback: Drenkeling | Rinie Altena