‘I got nothing, Ma, to live up to….’        Bob Dylan

Vanmorgen om 6.30 uur wakker. Dromen over mijn werk en mensen van vroeger die heel belangrijk voor mij waren; mensen waar ik erg tegenop keek. Eigenlijk heb ik heel veel mensen gekend die heel belangrijk voor mij waren maar waar ik het contact mee ben kwijtgeraakt door alle verhuizingen en veranderingen in mijn leven.

Gevoelens van paniek en wanhoop houden mij verder wakker. Ik word het laatste jaar veel wakker in deze stemming. Op zo’n moment ben ik de weg kwijt en heb ik nergens meer contact mee. Ik voel mij een drenkeling die zich nog vastgrijpt aan wrakhout. Ik voel mij een verroeste robot die zich nog maar heel moeizaam kan bewegen temidden van levendige en vitale mensen… En dat is fysiek helaas ook zo.

Ik heb net een boek uit over angststoornissen. Wat mij opviel was het isolement waar die stemmingsstoornis je in brengt. Ik probeerde mijn dromen en gevoelens met mijn vrouw te delen. Op zo’n moment kan ik nog alleen maar in beelden denken en communiceren.

Natuurlijk heeft dit alles te maken met mijn laatste twee blogs (Losing & Pensioen). En blijkbaar is het voor mij heel moeilijk om mijn stemming en de werkelijkheid te ontkoppelen… Mijn vrouw zegt dat ik depressief ben en op zoek moet gaan naar een nieuw medicijn.

Wrakhout

Now everything’s a little upside down, as a matter of fact the wheels have stopped    Bob Dylan

Foto door Aneta Foubu00edkovu00e1 op Pexels.com

Verdwaald / Lost

Now, little boy lost, he takes himself so seriously      Bob Dylan

Foto door Alex Smith op Pexels.com

Dood spoor

Verbinding verbroken / Onthecht

Mijn hoop en vertrouwen kwijt

(Ik lees door de links nog eens een paar blogs terug uit 2013. Ze hebben iets van een herhaling van zetten? Writers block & Lost & Een echte depressie? & Depressie 4)

En de steeds terugkerende vraag: stink ik er weer in? Maar uit die ‘emotie-wolk’ stappen doe je ook maar niet zo… Het is alsof het aan alles verkleefd zit.