Joke is overleden; 42 jaar. Een prachtige vrouw die nog geen 5 jaar geleden vol plannen aan een volgende fase van haar leven begon. Getrouwd, een verlangen naar kinderen en voor haarzelf begonnen als zzp’ster op het gebied van coachen. Kanker verwoestte alles… Een tijd hoopte ze nog op een vorm van blessuretijd. De een na de andere tegenvaller maakte daar een einde aan.

Ik leerde haar 10 jaar geleden kennen op een schilderretraite in Frankrijk. Een oprechte, gelovige en betrokken vrouw vol van verlangen om echt iets van haar leven te maken. Op zoek naar betekenisvol leven voor zichzelf en anderen. Ja ook een verlangen naar een tot dan toe niet gevonden reisgenoot… Ze werd een geliefd medewerkster van de Spil en een lieve vriendin van… Waarom was ik zo onder de indruk van haar? Was het omdat haar presentie in gezelschap niets teveel had maar ook niets te weinig? Was het de lieve vanzelfsprekendheid van het gewicht van haar bijdrage aan elke ontmoeting? Was het het open vizier waarmee ze de wereld tegemoet trad? Deze tekst op haar website maakte ze helemaal waar:

Overigens, ik raad u aan altijd een oriënterend gesprek aan te vragen, ‘elkaar zien’ zegt in dit vak vaak meer dan geschreven tekst is mijn ervaring.

Niet de methode telt in dit vak maar de persoon! Ik denk niet dat er teleurgestelde klanten waren.

Op haar begrafenis, die een zeer mooi vormgegeven Oud Katholieke liturgie had, geen woord van protest… Geen klacht… Geen schreeuw van wanhoop en boosheid…

Dylan Thomas: “Do not go gentle into that good night, rage, rage against the dying of the light.” 

Leeft er iemand een leven wat/dat er werkelijk ‘toe wil doen’…. De dood; de ergste vijand….

Joke… A Dieu