Nu ik zelf actief ben geworden op internet kom ik allerlei blogs en initiatieven tegen. Ik herinner me de site van Boele Ytsma ‘Zoekend Geloven’ (heeft weer nieuw Blog) en recent kwam ik ‘DeZevendeRegel‘ tegen. De eerste had veel volgers en de laatste lijkt zelfs een beweging op gang te willen brengen. Een paar gedachten, waarvan ik me bewust ben dat ze zich ook ‘tegen mij’ kunnen keren.
Laat ik in de eerste plaats zeggen dat deze wijzen van geloven en de eventuele spirituele impact daarvan mij mateloos boeit. Ik ben zelf van de tijd van de Basisbeweging waarin we zelf diensten gingen organiseren en ik ben betrokken geweest bij de oprichting van een retraitecentrum (De Spil). Ik houd ervan nieuwe dingen/vormen ‘mee te maken’. Wat doet zoiets als dit(internet/website) met jezelf en wat met anderen? Is dit een vorm van geestelijk gesprek of is het niet meer dan een monoloog..? Voor mij zijn er geen foute middelen (internet / tv e.d.); maar toch.. Ik wil wel kritisch blijven.
Wat mij echter irriteert is dat sommige van die sites nauwelijks ‘een gezicht’ hebben van de mensen(en) die er achter zitten. Het kost me soms moeite om er achter te komen wie de persoon/mens is die dit schrijft en maakt. Blijkbaar heb ik de behoefte om te weten wie dit zegt en wat zijn/haar achtergrond is. En, wat is zijn of haar bedoeling. Ik wil blijkbaar iets van zijn/haar leven zien. Zelf doe ik dat expliciet omdat ik geloof dat God in ons leven/verhaal ‘geschreven’ staat(Thomas Merton). Daarom hecht ik aan authentieke verhalen en hou ik van autobiografieën. Maar goed, is die ‘anonimiteit’ voor zowel de schrijver als de lezer juist een middel? De schrijver van ‘De wolk van niet-weten‘ was anoniem. En hoeveel ego is deze weblog van mij?
Een weblog heeft altijd met ego te maken, denk ik. Maar ego is niet per definitie slecht, want het zorgt ook dat je tot dingen komt. Het wordt pas gevaarlijk als je e.e.a. niet meer kan relativeren.
Bij mij is het zo dat ik me blijf afvragen of ik dit nog vanuit een plezier doe en niet om ‘te scoren’. Zolang ik met plezier en vanuit een soort van moeiteloosheid blijf schrijven, is het allemaal okee en blijft het ‘spielerei’ terwijl ik er tegelijkertijd heel kritisch en serieus mee bezig ben.
Wat bedoel je trouwens met dat het zich tegen je kan keren? Welke gedachten kunnen zich tegen je keren?
Elke ‘kritiek’ die je uit naar anderen is minstens de maat waarmee jijzelf ook genomen wordt…
Ja, dat klopt natuurlijk. Sinds ik me dat realiseer uit ik ook minder kritiek, hoe zou dat nu komen 😉