De dagen onzer jaren, daarin gaan zeventig jaar,
tachtig jaar als we sterk zijn
en het meeste daarvan is móeite en verdríet, 

Psalm 90 vers 10 en dan moet ik het falen en de schuld daar nog aan toevoegen.

Dat is iets wat me altijd al heeft beziggehouden. Als ik ergens en hekel aan heb dan is het de ‘vrome schijn’. Mooimakerij; window dressing… Al in het begin van ons huwelijk bleek, als we wat dieper ingingen op onze teleurstellingen en moeizame momenten, dat het bij anderen niet veel beter was. Iemand noemde een bekend echtpaar eens als een mooi voorbeeld van ‘onafhankelijkheid’. Niet lang daarna bleek dat ze al een hele tijd apart sliepen….

Zo kon het me, in de jaren van de Haiku, soms benauwen hoe idealiserend mensen naar de buitenkant van ons als woongroep keken. Terwijl aan de binnenkant er maar moeizaam iets van ‘samen’ bereikt werd.

Zo ook nu weer met deze website. Hoe kijkt een lezer er tegenaan? Wat denkt en voelt hij of zij?

Nee; dingen zijn lang niet altijd hoe ze er aan de buitenkant uitzien. Maar wil ik daarmee zeggen dat het allemaal niet zo mooi is/was..? Integendeel; net als de verhalen van Kerst en Pasen juist aan de buitenkant als trieste en tragische gebeurtenissen maar ten diepste heilzame verhalen blijken te zijn zo geloof ik dat ook t.a.v. onze soms uiterst tragische en moeizame levens.

Voor mij is geloven een dagelijkse oefening in kijken en niet zien. En dan nog een keer kijken …. Voor mij heeft Thomas Merton dat heel mooi gezegd in een gebed aan het eind van ‘Het teken van Jona’.

Zo klinkt Gods stem in het paradijs: wat lelijk was is kostbaar geworden. Wat nu kostbaar is was nooit lelijk. Ik heb steeds geweten dat het lelijke kostbaar was, want wat lelijk is dat ken ik niet. Wat vreselijk was is goedertieren geworden. Wat nu goedertieren is was nooit vreselijk. Ik heb Jona steeds overschaduwd met mijn genade, wreedheid ken ik helemaal niet. Hebt jij Mij wel gezien Jona, mijn kind? Genade op genade op genade… Ik heb vergeven zonder einde, omdat Ik nooit de zonde heb gekend.

Dauwdruppels schitteren als safieren in het gras van zodra de volle zon verschijnt en bladeren ritselen bij het opvliegen van een verdwaalde duif.

Brush drawing by Thomas Merton