Wie kent de dag van morgen?
De dood komt lang verwacht. (Huub Oosterhuis)
In een column van Wim Boevink (boeit altijd) in Trouw van gisteren over de hoop op een goede dood (kopie) waren de cijfers over percentages van een acute dood (43%) en de dood na een chronische ziekte (57%) voor mij een verrassing. Bijna de helft sterft dus plotseling. Geen afscheid e.d…. De anderen sterven na een chronische ziekte, soms ontluisterend en met lang niet altijd goed bestreden pijn.
Waar het mij (59) hier om gaat is de onvermijdelijkheid van de dood; in een blikseminslag of langs een weg van lijden. Ik ben altijd aan de beurt. Ik merk dat ik mij irriteer aan de advertenties waarin gesproken wordt van een onverwachte dood. Ik voel mij dan geroepen tegen mijn omgeving te roepen dat zij dat nooit op mijn rouwadvertentie mogen zetten; integendeel: “Hij en wij wisten dat dit zou gebeuren; dus we kijken er niet van op”. Maar dan krijg ik de wind van voren… 
Natuurlijk is de timing van de dood verbijsterend slecht: te vroeg / te laat / net nu ….. En zitten de achterblijvers met de krater/leegte/breuk; de gek makende pijn..
Maar wat ik hier bedoel te zeggen is dat we niet verbaasd of verrast kunnen zijn; je wist dit toch? Of hebben wij zitten slapen? Wat is de plaats van het ‘Memento mori’ in de moderne spiritualiteit? De realiteit van onze kwetsbaarheid en onze onvermijdelijke dood. In het Boeddhisme kent men zelfs het mediteren naast een lijk om zich de eigen vergankelijkheid te realiseren.. (deel 1)
En ja, dat dringt vaak tot mij door; ik zal er niet meer zijn. Net zoals mijn ouders, drie broers en anderen er niet meer zijn. Dan denk ik aan mijn vader die, net zo oud als ik nu, met pensioen ging… En nu al meer dan tien jaar onder de grond ligt.. En dat lot wacht mij, morgen of wie weet vanmiddag nog… (… op mijn fiets moest ik vol in remmen….)
Heb ik dan geen verwachting voor over die grens? Dat is een heel ander verhaal.
Gisteren is een internationale student van onze school overleden na een zeer ernstig auto-ongeluk een week geleden;
Zsolt Nemesvári 19 April 1985 – 15 November 2011
Rinie Altena 
In de woorden “een onverwachte dood” schuilt in mijn ogen een verwijt dat men zich niet op het verlies van de dierbare heeft voor kunnen bereiden. Inderdaad Rini: timing is een beter woord. Het is de angst voor het onvermijdelijke: het verlies van een relatie met een kennis, vriend of familielid. Ik wens familie en vrienden van Zsolt heel veel sterkte toe bij het verwerken van dit verlies.
Groeten Jean-Pierre
Bedankt voor de herdenking.Zsolt moeder