Ik las weer eens in het prachtige dagboek met teksten van Thomas Merton (vertaald door Dirk Doms). Deze twee citaten komen uit de prachtige slottekst van New Seeds of Contemplation: The General Dance. De maker van het dagboek plaatste deze tekst rondom kerst; m.i. terecht.

De Kosmische dans

De Heer heeft de wereld niet gemaakt om haar te kunnen veroordelen. Ook niet om haar alleen maar te domineren of om haar te laten gehoorzamen aan de dictaten van een ongenaakbare en almachtige ‘wil’. Ook niet om plezier of ongenoegen te verkrijgen in de manier waarop alles zou werken. Geen van dezen was de reden om de wereld en de mens te scheppen.
De Heer heeft de wereld en de mens geschapen opdat Hij Zelf in deze wereld zou kunnen afdalen; opdat Hij Zelf Mens kon worden. Toen Hij zich de wereld voorstelde, die Hij van plan was te maken, zag Hij  Zijn Wijsheid als een mensenkind  “altijd spelend in de wereld, spelend voor zijn Aangezicht”. En Hij dacht, “Ik vind het fantastisch om zo te wonen bij de mensenkinderen.” (290)

…

… de wereld en de tijd zijn de dans van de Heer in leegte (cursivering en verwijzing zijn van mij). De stilte van het uitspansel is de muziek van een bruiloftsfeest. Hoe langer wij koppig volharden in onze verkeerde duiding van de verschijnselen van het leven, hoe meer we ze kapot analyseren en hen wezensvreemde zin en samenhang toeschrijven en ingewikkelde doelstellingen die alles met onszelf te maken hebben, des te meer we zullen verzuipen in treurigheid, absurditeit en wanhoop. Maar dat is allemaal niet zo erg, want geen enkele wanhoop van ons kan de realiteit der dingen veranderen, of de vreugde van de kosmische dans, die er altijd is, bederven. In tegendeel, wij leven er middenin, en hij is ons middelpunt, want hij is de hartslag van ons eigen bloed, of we het nu willen of niet.
Wat blijft is de uitnodiging om onszelf echt te vergeten, onze afschuwelijke gewichtigheid te laten verwaaien en ons echt over te geven in deze alles-in-zich-mee dragende dans. (297)

New Seeds of Contemplation, Thomas Merton 290 & 297

Over ‘Wijsheid/Sophia’ bij Thomas Merton zie hier