Las zijn overlijdensbericht in Trouw… Om meerdere redenen bleef deze man in mijn herinnering.

In de eerste plaats als de hoofdredacteur Van Hervomd Nederland het lijfblad naast Trouw in mijn ouderlijk huis(Bert van Duijn). Ik mocht het, toen ik op mezelf was gaan wonen, altijd meenemen. Las het toch wel heel intensief. Toen we in Noordwijk gingen wonen kwam ik Bert van Duijn tegen; eerst in de kerk en later in het Leerhuis waar hij een van de belangrijkste gangmakers was. Ik had in het begin niet door dat hij de hoofdredacteur was van HN. Een man die enthousiasme, gedrevenheid en bescheidenheid combineerde met een ongelooflijke aardigheid. Mischien wel de meest aardige man die ik ooit ontmoet heb… ‘Zijn’ blad en het leerhuis hebben voor een flink deel mijn geloofsontwikkeling in de theologische zin getekend in de Noordwijkse tijd.

Verhalen vertelde hij als je in zijn buurt kwam… Ik kan ze niet allemaal vertellen maar een daarvan is me altijd bijgebleven. Hij was in gesprek geweest met een plaatselijke eigenaar van een strandtent. Plotseling stapte een Duitser op hem af die de eigenaar intens omhelsde. Spontaan werd het verhaal achter deze begroeting verteld. In de Tweede Wereldoorlog was de Noordwijker alleen achter gebleven na een intensief vuurgevecht. Toen het een tijdje stil was gebleven stond hij op om zich weer bij zijn mannen te voegen. Op datzelfde moment stond een Duitse soldaat, die zich ook alleen waande, op…. In een heilig ogenblik keken ze elkaar aan… en moeten beiden hebben gedacht: ‘als jij niet schiet… schiet ik ook niet…’. Op dat moment werd vrede geboren. Zoals ik het verhaal mij herinner hebben ze elkaar een hand gegeven en is ieder naar zijn eigen groep gegaan. Na de oorlog hadden ze elkaar bij toeval weer ontmoet in Noordwijk…

Een tweede verhaal werd over hem verteld. Hij was jarenlang voorzitter van de Hervormde kerkenraad in Noordwijk aan Zee. Al vele malen had men tevergeefs geprobeerd een samenwerking tot stand te brengen met de Hervormden van Noordwijk-Binnen. Steeds werd de samenwerking op het laatste moment om allerlei vage redenen afgeblazen (.. eerst nog dat of dit nader bestuderen…). Toen dat voor de zoveelste keer dreigde te gebeuren stond Bert op en hield een verhaal over ‘die Tuinders’ van Binnen en de superioriteit van de Vissers van ‘Zee’. En dat het tussen die twee nooit iets zou worden…. Maar hij eindigde wel zijn verhaal met:  ‘… ja zo gaat het in der wereld maar zo hoort het niet te gaan in het Koninkrijk van God..’. Waarna hij het voorstel tot samenwerking, ondanks alle bezwaren, toch maar in stemming bracht. Het werd aangenomen.

Het laatste verhaal heb ik zelf met hem meegemaakt. We gingen, een zes jaar voor het vallen van de muur (1983/1989), namens de Kerk in Binnen voor een uitwisseling met een gemeente in Dresden naar Oost-Duitsland. Han, Wim, Bert en ik zegt de gek. Een indrukwekkende reis. We maakten in Dresdner Kreuzkirche een ontroerende vredes- en herdenkingsdienst mee. Twee weken later terug in Nederland las ik de column van ‘Loes’ in Hervormd Nederland. ‘Loes’ schreef wekelijks erg leuke inspirerende columns over haar ervaringen in de kerk en haar gedachten over geloven, vrouwenbeweging en vrede. Tot mijn grote verbazing bleek Loes ook in diezelfde kerk te zijn geweest. Zondags na afloop van de kerkdienst stevende ik op Bert af.. ‘dat had je ons ook wel even kunnen vertellen dat zij er ook was!’. Hij mompelde glimlachend dat dat alles met ‘geheim’ had te maken en… Naast hem stond zijn vrouw… Loes…; ook met een brede glimlach.. Loes was Bert!!!! Toen ik later dit verhaal vertelde aan een feministische vriendin was die diep geschokt; haar identificatiefiguur was een man..

Bert van Duijn kreeg in 1980 de Spaanprijs.

Dementie had letterlijk en figuurlijk een verwoestende uitwerking op hem…